Over katten die tieners lijken

Overdag, die dag van de eerste wandeling van Nino buiten de tuingrenzen, zie ik het nog wel zitten. Ik ben zelfs wel een beetje trots op Nino die nu zomaar de wereld aan het verkennen is en weer braaf terugkomt. Maar dan valt de avond.

Nino heeft heel de middag liggen slapen, waarschijnlijk bekaf van de belevenissen van de ochtend. Tegen de avond wordt hij wakker en gaat hij weer op pad. Eerst, met het laatste licht van de dag, zie ik nog wat hij doet; hij loopt over de oude muur richting buren, daar waar de muur wat hoger wordt, om dan uit zicht te verdwijnen. Hij komt gelukkig vrij snel weer terug en ik haal opgelucht adem. Hij struint wat in de tuin van de buren, die er niet altijd wonen en dus een leuke wildernis aan gras hebben, en klimt weer over het hek terug naar ons. Brave Nino, thuis is toch het leukst. Ha, daar kom ik bedrogen uit. Hij gaat opnieuw naar de muur met ruige stenen om er, als een cat-Spiderman, tegenop te klimmen en loopt weer weg. Buurkat Rei gaat een stukje mee, maar heeft kennelijk minder zin in een ommetje, want Nino verdwijnt uit zicht en Rei blijft op de muur liggen.

Deze keer komt hij niet zo snel terug en daar sta ik dan, zo nu en dan, op het terras, uitkijkend in het pikkedonker of ik een spoor van mijn donkerbruine kat zie. Als een bezorgde moeder wier kind voor het eerst alleen naar een vriendje is gegaan en niet op de afgesproken tijd weer thuiskomt. Rei is ook al naar boven geweest om te kijken of Nino er is en zit nu wat verloren op het terras op Nino te wachten. Golden Ron vindt het ook maar raar; geen vleermuis jagende kat in de tuin, dat klopt niet in zijn belevenis en ook hij gaat in het donker liggen turen. Dus daar zijn we met zijn drietjes, de vrouw, de hond en de kat, wachtend op Nino. Die rond negen uur weer thuiskomt alsof het dagelijks zo gaat, met bolletjes van een of andere plant aan zijn borsthaar geplakt en lange grasaren aan zijn staart.

Hij gaat, tot mijn opluchting en die van Manolo, gewoon slapen.

"Gelukkig", zeggen we tegen elkaar, “dan is hij vannacht gewoon thuis.”

Weer komen we bedrogen uit. Om half drie besluit hij, samen met Rei, de hort op te gaan. Om half vijf komen ze even terug om allebei wat te eten en te drinken en weer te vertrekken. Om zes uur idem, alleen deze keer zonder Rei. Om kwart over zeven, zit hij op het aanrecht op me te wachten, net als iedere ochtend. Hij spint, geeft kopjes, is tevreden. Vanaf een uur of tien gaat hij niet meer weg en gaat iets later op zijn slaapstoel liggen, om al snel onder zeil te zijn.

Hij zal nieuwe energie op moeten doen voor de komende nacht, dan kunnen de heren samen weer op pad gaan als twee tieners die alleen even thuis komen om te eten en te slapen. Misschien is er ergens een kattenfestival bezig, je weet maar nooit.