Over sproeien en balletjes

Op een ochtend is het aanrecht nat. Een stukje maar, daar waar de beschuitbus staat en de snijplank tegen de achterwand staat. Ik snap er niets van, hoe kan er hier water liggen? Tegelijkertijd komt er een scherpe geur mijn neusgaten binnen, een geur die ik ook al enkele dagen op andere plekken in het huis geroken heb en waarvan ik niet snapte wat het was. Maar vies vond ik het wel, dat is een ding wat zeker is. Opeens besef ik wat dit is: kattenpis.

Vanaf dat moment gaat het hard, nu ik eenmaal besef wat dat akelige luchtje is, merk ik dat hij al op meerdere plekken gesproeid heeft en het nog doet. Google geeft meerdere mogelijke redenen en oplossingen en ik besluit maar met de simpelste te beginnen, stress. Ik koop weer een feromoondifuser, dat ging prima toen hij hier net was, en duim dat het een oplossing zal zijn. Hij is nog maar een paar dagen zover dat hij de tuin uitgaat en ik weet natuurlijk niet hoe dat op zijn stressniveau werkt. Daarbij, hij is niet gecastreerd en misschien zijn er wel loopse poezen buiten.

Het sproeien gaat echter niet over en hij begint ook buiten de bak te plassen. In de tuin, wat niet zo'n probleem is, maar ook op een vaste plek in de badkamer. Ik leg het aan mijn dierenarts voor en die zegt dat ze hem nu toch echt wel wil onderzoeken, want dit klinkt als een urine-infectie. Nino moet nog niets van vreemde mensen hebben en om urine te kunnen verkrijgen voor onderzoek zal ze waarschijnlijk een blaaspunctie moeten doen, wat betekent dat hij onder een roesje zal moeten. We besluiten om dan gelijk van de omstandigheden gebruik te maken en hem te castreren, dat zal ook helpen bij het sproeien.

De bloed- en urineproeven geven inderdaad wat problemen bij de nieren en een urine-infectie aan, maar dan komt de verrassing voor mij: Nino heeft helemaal geen balletjes meer! Zijn balzakje is leeg en hij is dus al gecastreerd. Ik weet echt niet wanneer en wie daarvoor gezorgd kan hebben, maar de familierelaties zijn niet zo dat ik ernaar kan vragen, dus we zullen in het donker blijven tasten. Het maakt ook niet uit, het belangrijkste is dat we nu in ieder geval zeker weten dat er iets loos is en dat het heel goed mogelijk is dat zijn plasgedrag daaruit voorkomt.

Enkele uren later mag ik hem weer mee naar huis nemen. Gechipt, nu is hij officieel mijn kat, met de nodige antibiotica en uiterst hongerig, want hij schrokt zijn eten werkelijk naar binnen. En, net als al die tijd al, zonder balletjes.