Ik weet niet hoe het zit met het geheugen van katten, maar ik neem aan dat het net zoiets zal zijn als met honden. Ze weten wel dat er dingen gebeurd zijn in hun verleden en als er een situatie ontstaat die een connectie geeft naar zo’n gebeurtenis zullen ze in de stress kunnen schieten. Zoiets. Over het algemeen denk ik echter dat ze, net als honden, gewoon bij de dag leven en in het nu. Wat er nu gebeurt, is belangrijk.

Als je je kat twee weken een antibioticakuur geeft, wordt er natuurlijk wel verondersteld dat je daarna urine na laat kijken om te weten hoe de zaken ervoor staan. Aangezien er bij Nino ook wat nierprobleempjes lijken te zijn, maar deze ook veroorzaakt zouden kunnen worden door een lange en verwaarloosde urine-infectie, hebben we daar natuurlijk des te meer interesse bij.

Voor zijn urine-infectie moet Nino natuurlijk ook antibiotica slikken. Bij een normale kat probeer je dat in zijn paté te doen, maar Nino is geen normale kat. Hij lust niets wat op paté lijkt en plakkerig zou kunnen zijn om een heel klein pilletje, desnoods in stukjes, in te kunnen verstoppen. Dan hoop je dat je het in een stukje boterhamworst kan rollen, want dat lust hij wel. Dus de eerste dag dat ik het zelf moet geven, probeer ik het zo. Hij laat zich voor een klein stukje voor de gek houden, maar dan ruikt of proeft hij het pilletje en laat de worst weer liggen voor wat het is. Later probeer ik het nog eens en krijgen we het tweede stukje erin, denk ik. Maar het gaat geen oplossing voor twee weken zijn, dat is duidelijk.

Nino zijn kattenbak heeft in de eerste paar weken dat hij bij ons was, wat verschillende plekken gehad, naar gelang waar en hoe hij leefde op dat moment. Maar sinds een week of tien stond hij op eenzelfde plek. Tot een paar nachten geleden.

Augustus 2022: als Nino een week of drie bij ons is, wil ik hem graag naar de dierenarts brengen, om hem goed na te laten kijken. Hij is broodmager en ik heb geen idee van zijn lichamelijke toestand “van binnen”. Gezien zijn enorme schuchterheid en angst voor mensen besluiten we dat hij met een klein roesje een volledige check-up zal krijgen. Ik heb al een reismandje voor hem gekocht, wat, na de raad die ik hier en daar krijg, open in zijn kamer heeft gestaan en waar hij met een grote boog omheen gewandeld is.

Op een ochtend is het aanrecht nat. Een stukje maar, daar waar de beschuitbus staat en de snijplank tegen de achterwand staat. Ik snap er niets van, hoe kan er hier water liggen? Tegelijkertijd komt er een scherpe geur mijn neusgaten binnen, een geur die ik ook al enkele dagen op andere plekken in het huis geroken heb en waarvan ik niet snapte wat het was. Maar vies vond ik het wel, dat is een ding wat zeker is. Opeens besef ik wat dit is: kattenpis.

Overdag, die dag van de eerste wandeling van Nino buiten de tuingrenzen, zie ik het nog wel zitten. Ik ben zelfs wel een beetje trots op Nino die nu zomaar de wereld aan het verkennen is en weer braaf terugkomt. Maar dan valt de avond.

Op een ochtend zijn we Nino opeens kwijt. Ik denk dat hij boven ligt te slapen, want hij is niet in de tuin als ik thuiskom van de honden uitlaten en Manolo denkt dat hij in de tuin ligt te slapen, want hij is niet boven. Oeps. Het besef dat hij de hort op is gegaan, komt onmiddellijk bij ons op en laat ik eerlijk zijn: we kunnen er niet om lachen. Tegelijkertijd beseffen we ook dat het erin zat dat het een keer ging gebeuren: de laatste tijd als Rei over het hek of op de muur achter de huizen, die de tuin van de rest van wereld scheidt, klimt, zie je Nino echt observerend kijken. Je kan bijna horen hoe zijn hersens gonzen met de berekening over de kracht en de energie die hij nodig zou hebben om dat ook te kunnen doen. Maar tot op die ochtend was zijn buitenleven vooral in de tuin. Als de avond valt, rent hij door de tuin heen, achter de eerste nachtvliegers en vleermuizen aan. De insecten krijgt hij vaak genoeg te pakken en zorgen voor de nodige proteïne, de vleermuizen maken duikvluchten, terwijl ze hun tong naar hem uitsteken als ze langs hem heen scheren. Hij racet, met zijn staart parmantig in de lucht, de keuken in om met een sprong het aanrecht of de tafel te bekronen en er ogenblikkelijk weer af te gaan om de tuin terug in te sprinten en de prooien te laten zien dat hij nog niet weg is. Het is een prachtig spektakel, zeker als je bedenkt hoe bedeesd hij tot nog maar pas geleden was. Nino geniet.

5 oktober 2022. Ooit was een doos gewoon dat: een doos. In een (niet zo ver) verleden, toen wij alleen nog maar hondenmensen waren, werd een doos keurig gerecycled, opgevouwen in de kartoncontainer. Nu niet meer. Nu is een doos 'leuk voor de katten'. In meervoud ja, want natuurlijk wordt er ook rekening gehouden met Rei. Hij speelt, eet, drinkt en slaapt hier toch dagelijks.

30 september 2022. Toen Nino de moed begon te krijgen om de bovenverdieping wat verder te ontdekken, het was misschien na een weekje bij ons te zijn, kwam hij een keer de open linnenkast tegen. Een kat zou geen kat zijn als hij niet op onderzoek moest binnen die kast en al gauw vond hij uit dat de plank van de dekbedovertrekken heerlijk lag. Daar liggen namelijk niet alleen dekbedovertrekken, maar ook een zwangerschapskussen. Die overigens een heel ander gebruik heeft gehad in dit huis, want zwangerschappen liggen al ruim dertig jaar achter me. Kortom, dat kussen was het helemaal. Gevuld met van die kleine bolletjes die zich vormen naar je lichaam en dus ook naar het lichaampje van Nino. Het was duidelijk goed vertoeven daar, want die kast werd zijn volgende ligplek na het verstoppen onder het logeerbed en in de badkuip.

18 september 2022. Het is zondagavond, iets voor half negen. Het is nu al donker om die tijd en als ik naar boven ga om iets te pakken, rent Nino met me mee de trap op, misschien denkend dat ik naar bed ga. Ik zie dat er weinig eten in zijn bakje zit en ook het waterbakje is wat leeg. De bakjes staan nog steeds bij mij in de slaapkamer, want Nino brengt veel tijd boven door en het is een goede manier om te voorkomen dat de honden er steeds met hun snuit inzitten. Kortom, ik doe wat eten in het ene bakje en ververs het water in het andere bakje. Als ik dan toch bezig ben, zet ik de bakjes gelijk waar ik ze 's nachts altijd zet, ver van Trufa haar neusje af. Trufa komt altijd naar boven om dicht bij mij te kunnen slapen en haar kussen ligt vlak naast de dagplek van de bakjes. Geen goed idee bij een altijd hongerige Labrador.

14 september 2022. We worden vroeg in de ochtend wakker van het onweer wat er buiten begint te woeden. Het is nog nacht, de hemel licht continu op met flitsen en het dondert ook al aardig op afstand. Manolo gaat een plas doen en slaapdronken vraag ik hem waar Nino is als hij uit de badkamer komt. Hij gaat kijken in de kamer naast de onze, het kantoortje, maar nu de kamer van Nino. Daar staat zijn IKEA-stoeltje met fluffy donut waar hij uren kan liggen slapen, daar staat de krabpaal. Geen Nino. Logisch, het onweert en daar heeft hij een hekel aan.