Over geheugen en een zwager

Ik weet niet hoe het zit met het geheugen van katten, maar ik neem aan dat het net zoiets zal zijn als met honden. Ze weten wel dat er dingen gebeurd zijn in hun verleden en als er een situatie ontstaat die een connectie geeft naar zo’n gebeurtenis zullen ze in de stress kunnen schieten. Zoiets. Over het algemeen denk ik echter dat ze, net als honden, gewoon bij de dag leven en in het nu. Wat er nu gebeurt, is belangrijk.

Afgelopen weekend kreeg Nino jammer genoeg een connectie met enkele maanden geleden, toen hij nog helemaal alleen in het huis van mijn overleden schoonmoeder woonde. Mijn zwager, degene die Nino ruim drie maanden geleden bij ons achterliet en zich er niet meer om bekommerd heeft sinds dat moment, kwam bij ons thuis. Het hoe en waarom maakt nu niet zoveel uit, maar het feit is dat Nino niet blij was met zijn bezoek. Dit was iemand die al jaren niet echt aardig voor hem was, dit was iemand die, toen hij alleen woonde en dus het huis als zijn territorium zag, steeds binnen de door hem gestelde grenzen kwam en nog boos werd ook als hij die verdedigde. Nino verdween onder het bed in de logeerkamer en geloof me, dat doet hij nu alleen nog maar in geval van grote nood in zijn ogen. De zwager bleef maar heel even gelukkig en toen Nino hem al een tijdje niet meer gehoord had, kwam hij weer onder het bed vandaan. Hij ging vlak langs mijn been staan en samen zijn we door het hele huis gelopen, zodat hij kon zien dat de boeman echt weg was. Daarna kon hij weer alleen zijn gang gaan.

Diezelfde avond sproeide hij meerdere malen, iets wat nog niet over is, maar wel steeds minder lijkt te worden. Uit pure stress, denk ik. De nacht bracht hij slapend door. Leuk, zou je denken. Maar het was anders dan normaal. Gewoonlijk slaapt hij een aantal uur en gaat dan wat eten en drinken en misschien een plasje doen. Om daarna weer op zijn slaapstoel te klimmen, om verder te slapen en het ritueel een paar uur later te herhalen. En zo tot de heel vroege ochtend, wanneer hij echt weer in beweging komt en naar buiten gaat. Die nacht sliep hij alleen maar. Geen eten, geen drinken, geen plasje. Niets. Ik ben een paar keer naar hem gaan kijken, gewoon om te zien of alles goed was. Dan tilde hij zijn kopje wat verstoord op en ging weer verder met slapen. Waarschijnlijk was de geestelijke vermoeidheid groter dan zijn honger en dorst. Een beetje zoals de eerste paar weken bij ons.

Het zijn niet alleen de olifanten die een goed geheugen hebben.