Over vaste rituelen

18 september 2022. Het is zondagavond, iets voor half negen. Het is nu al donker om die tijd en als ik naar boven ga om iets te pakken, rent Nino met me mee de trap op, misschien denkend dat ik naar bed ga. Ik zie dat er weinig eten in zijn bakje zit en ook het waterbakje is wat leeg. De bakjes staan nog steeds bij mij in de slaapkamer, want Nino brengt veel tijd boven door en het is een goede manier om te voorkomen dat de honden er steeds met hun snuit inzitten. Kortom, ik doe wat eten in het ene bakje en ververs het water in het andere bakje. Als ik dan toch bezig ben, zet ik de bakjes gelijk waar ik ze 's nachts altijd zet, ver van Trufa haar neusje af. Trufa komt altijd naar boven om dicht bij mij te kunnen slapen en haar kussen ligt vlak naast de dagplek van de bakjes. Geen goed idee bij een altijd hongerige Labrador.

Ik kan dan net zo goed ook gelijk Trufa haar kussen al bij ons in de slaapkamer leggen, dus ik loop weer terug naar de kamer waar het kussen overdag ligt. Daar stoort het ons niet in onze bewegingen. Het is ook de kamer waar de bak van Nino staat en waar zijn eten en lekkere snacks zijn. Dat weet hij maar al te goed, dus hij loopt met me mee naar die kamer, tussen mijn benen doorkruisend. Ik vraag me af of alle katten een opleiding krijgen om tussen de benen van hun mensen door te kruisen, want mijn moeder is al meer dan eens over een van haar katten gevallen en mijn schoonmoeder was volgens mij ook wel eens over hem gestruikeld. Nino krijgt wat van zijn snackbrokjes, zodat hij even bezig is, dan kan ik weer teruglopen naar mijn slaapkamer zonder risico van over hem struikelen met het kussen in mijn armen.

Even later is Nino alweer in de slaapkamer, ik doe de rolluiken naar beneden, zo zijn we klaar voor de nacht en hoef ik straks alleen maar mijn tanden te poetsen om te gaan slapen. Dan ga ik weer naar beneden. Nino komt wat aarzelend mee. Het volgende uur loopt hij wat vreemd te doen, hij staat naar me te kijken vanachter het raam, hij buiten op het terras, ik binnen. Ik roep hem, kom maar binnen als je wilt, maar dat is kennelijk niet de bedoeling. Hij doet een beetje schichtig, komt binnen en gaat weer naar buiten. Maar ondertussen verliest hij mij niet uit het oog. Als ik besluit om te gaan slapen en opsta van de bank, zie ik hem als een speer naar binnen komen racen. Ik loop de gang in en zie hem onder aan de trap staan, naar de kamerdeur kijkend om te zien of ik kom. Terwijl ik de trap opga en Nino bijna huppelend blij met me mee naar boven gaat, begrijp ik opeens waarom hij zo raar deed. Ik heb het ritueel verstoord.

Het ritueel van bakjes verschonen, kussen klaarleggen en rolluiken omlaag doen, moet geëindigd worden met mij in pyjama en in bed, niet met mij weer beneden. Het klopte gewoon aan geen kanten wat ik gedaan had en hij was helemaal in de war. Als ik eenmaal in bed lig, 'eindelijk' in de belevenis van Nino, zie ik hem naar de kamer gaan waar zijn slaapstoel staat. Nu wel.