30 september 2022. Toen Nino de moed begon te krijgen om de bovenverdieping wat verder te ontdekken, het was misschien na een weekje bij ons te zijn, kwam hij een keer de open linnenkast tegen. Een kat zou geen kat zijn als hij niet op onderzoek moest binnen die kast en al gauw vond hij uit dat de plank van de dekbedovertrekken heerlijk lag. Daar liggen namelijk niet alleen dekbedovertrekken, maar ook een zwangerschapskussen. Die overigens een heel ander gebruik heeft gehad in dit huis, want zwangerschappen liggen al ruim dertig jaar achter me. Kortom, dat kussen was het helemaal. Gevuld met van die kleine bolletjes die zich vormen naar je lichaam en dus ook naar het lichaampje van Nino. Het was duidelijk goed vertoeven daar, want die kast werd zijn volgende ligplek na het verstoppen onder het logeerbed en in de badkuip.
Vanmorgen besloot ik wat orde te scheppen op die plank. Er lagen lakens die ik niet meer gebruik en weg konden, maar ik wilde ook alles wat logischer neerleggen, zodat Nino er makkelijk in en uit kan springen. Wat je doet voor een kat, als ze me dit negen weken geleden gezegd zouden hebben, had ik diegene voor gek verklaard. Dus alles ging van de plank en de dekbedhoezen werden gesorteerd op 'kan weg' en 'mag blijven'. De plank werd goed schoongemaakt; er lagen nog wat snackbrokjes die in de 'handmatige voederperiode' niet in zijn bekje terecht waren gekomen en naar beneden waren gegleden. Het kussen werd uitgeklopt en haarvrij gezogen. Als ik ooit de neiging had gehad om hem weer te gebruiken, is dat nu vergeten: het is Nino zijn kussen geworden. En toen moest alles weer terug op de plank.
Eerst het kussen achterin, waar het lag. Ik heb het zo goed mogelijk gedrapeerd zoals het was, tenminste in mijn ogen dan. Toen de lakens weer op zo'n manier dat Nino een soort van gangetje ertussen houdt, om bij het kussen te kunnen komen zonder daaroverheen te hoeven lopen en makkelijk kan springen. Ja, ja, alles voor Nino. Toen zag de plank er weet netjes uit. Nino kwam en ging voor de open kast zitten. Hij keek naar de plank, maar sprong niet automatisch zoals altijd. Hij ging op zijn achterpootjes staan, de voorpootjes tegen de plank aan en snuffelde. Hij ging weer zitten en keek me vragend aan. Wat heb je daar gedaan, vrouwmens? Okee, hij maakte dan toch maar een sprongetje om het van binnen eens goed te bekijken. Hij liep een rondje, ging wat onhandig op het kussen staan en keek me weer aan. Dit was duidelijk niet zoals het was. Toch de kast weer uit. Wat eten, wat drinken en weer naar de kast. Hij wilde duidelijk slapen, maar het klopte niet. Weer op zijn achterpootjes snuffelen, weer een sprongetje naar binnen. Weer naar het kussen. Weer mij aankijken, deze keer met een zeker verwijt in zijn ogen. Had hij me opdracht gegeven om zijn kussen te pakken en schoon te maken en dan ook nog verkeerd terug te leggen? Nee toch zeker?
Uiteindelijk ging hij toch maar liggen, zijn oogjes werden te zwaar om open te houden. Maar hij lag duidelijk niet op zijn gemak en dat liet hij me weten ook, met half open oogjes kwam er nog een verontwaardigde miauw. Toen werd het stil. Nino sliep. Waarschijnlijk om mij een plezier te doen, omdat hij me eigenlijk best wel aardig vindt. Meer ook niet.
Reactie plaatsen
Reacties