Over de reismand

Augustus 2022: als Nino een week of drie bij ons is, wil ik hem graag naar de dierenarts brengen, om hem goed na te laten kijken. Hij is broodmager en ik heb geen idee van zijn lichamelijke toestand “van binnen”. Gezien zijn enorme schuchterheid en angst voor mensen besluiten we dat hij met een klein roesje een volledige check-up zal krijgen. Ik heb al een reismandje voor hem gekocht, wat, na de raad die ik hier en daar krijg, open in zijn kamer heeft gestaan en waar hij met een grote boog omheen gewandeld is.

Ik ben er niet rustig onder. Het mandje is wat klein voor mijn gevoel en ik loop me al dagen van tevoren af te vragen hoe ik Nino in dat ding ga krijgen. Iedere keer dat ik hem aai, doe ik mijn hand ook onder zijn buikje om te kijken hoe hij reageert op die aanraking, want ik zal hem op moeten tillen. Als de dag daar is, doe ik voor de zekerheid lange mouwen aan en ik sluit de deur en het raam van de kamer waar ik ben af, zodat hij niet zal kunnen ontsnappen. Ik haal diep adem en til hem op. Tot hier alles goed. Hij gaat met zijn kop en eerste stuk van de romp het mandje in en dan beseft hij opeens wat er gaande is. Nino begint te blazen, te miauwen en draait zich met het idee om me te bijten, wat hij ook voor elkaar krijgt. Maar ik zal en moet hem in dat mandje krijgen en probeer hem er in te duwen. Stom natuurlijk, maar op dat moment lijkt het me de enige manier. Hij draait weer en bijt me gemeen waarbij hij ook gelijk krabt. Ik laat hem los, hij verstopt zich onder het bed en ik bloed als een rund uit de gaatjes in mijn hand. Dit gaat niet lukken. Ik bel de dierenarts en zeg dat ik afzeg en dat ik eerst moet kijken hoe ik dat kan doen. Mijn dierenarts zegt dat ik hem eerst maar moet laten wennen en als hij een maand of drie bij ons is, proberen we het nog eens.

Fast forward naar november. Nino heeft symptomen die overeenkomen met een mogelijk blaasprobleem (zie "over sproeien en balletjes"), dus hij moet nu echt naar de dierenarts. Ik krijg een hard reismandje te leen die niet veel groter is dan de eerste die ik had (en die ik gelijk weer terug had gestuurd naar Amazon). Iedere keer als ik naar die mand kijk, krijg ik weer een akelig gevoel, het gaat een herhaling worden van drie maanden terug. Het laatste wat ik wil, is dat we allebei weer zo moeten stressen. Dus uiteindelijk ga ik toch nog naar een dierenwinkel om een zachte reistas met een grote opening te kopen. Eentje waar hij makkelijk in en uit kan en waar ikzelf ook een rustiger gevoel bij heb. Voor de zekerheid wil ik toch lange mouwen en handschoenen aandoen voor ik hem in het mandje ga proberen te krijgen, want ik heb nog steeds wat littekens van de eerste keer. Ondertussen staat het mandje met de grote flap open op de grond en gaat Nino nieuwsgierig binnen kijken. Eerst een half lichaam en dan helemaal. Ik doe de flap omhoog en rits het mandje dicht. Klaar. Nino zit in de tas en ik heb nog niet eens tijd gehad om mijn 'veiligheidsuitrusting' aan toe doen. Zo simpel kan het dus ook zijn. Deze reismand mag blijven.